Expo? Sure!

Als je door de gangen loopt van de eindexamenexpositie Exposure proef je gemengde smaken van onuitputtelijke energie, opluchting, spanning en talent; een pulse die aanspant en ontspant. Maar bij aankomst op  de tractieweg torent ook, als een zwaard van Damocles,  een groot zwart bord met een wit kruis –teken van protest tegen de aankomende bezuinigingen- boven je uit. Deze generatie afgestudeerden zal haar doorzettingsvermogen het meest moeten tonen, zich moeten vastbijten in haar dromen aangezien de wind momenteel niet haar richting uit staat. Dat was anders toen ik zelf afstudeerde in 2005.

Het kunstonderwijs krijgt het zwaar te verduren. Stimuleren van talent staat hoog op de agenda, maar dat is een schijnvertoning. Misschien kunnen deze studenten na hun afstuderen niet meer doorstromen naar opleidingen als de Rijksakademie, De Ateliers en het Sandberginstituut waar ze hun talenten verder kunnen ontplooien. Of krijgen ze geen startstipendia die hun een jaar lang de tijd geven echt voor hun kunstenaarschap te gaan.  Ze moeten dus snel op eigen benen staan en dat terwijl ze nog zoveel onderzoek nodig hebben.

Opmerkelijk aan een eindexamententoonstelling is dat het het begin is, de aanzet tot een kunstpraktijk. Een opleiding aan de HKU is een vierjarige zoektocht naar medium en materiaal en het je eigen maken van een taal waarin je het best communiceert. Je kunt het misschien omschrijven als bouwstenen vergaren waar je later mee kunt werken en die je naar je hand moet leren zetten om je verhaal te vertellen. Veel van het onderzoek op Exposure is dan ook naar materiaal, maar dat zie je bijna altijd op eindexamenexposities. Er zijn dit jaar veel abstracte werken te zien op de HKU zowel bij de beeldhouwers als bij de schilders. Bij sommige studenten zie je al een hele interessante taal ontstaan.
Een van die exposanten is Cathy de Haan. Zij eigent zich een etherische beeldtaal toe. Het is associatief, fragiel en eigenzinnig; zoals ze zelf zegt ‘probeert ze het immateriële voelbaar te maken’ en dat lukt haar heel aardig.

Ook de werken van Annette van den Toorn zijn een fascinerend onderzoek naar materiaal. Zij ontrafelt licht en kleur, binnen en buitenkant, mat en glanzend en laat vormen met elkaar communiceren. Dit werk roept de vraag op hoe haar werk er over een paar jaar uit zal zien en dat is veelbelovend.
Bij de tweedimensionale afdeling viel het werk van Paul van Katwijk op. Ook hij doet op een gelaagde manier onderzoek naar materiaal en kleur.

Dat het niet groots en overweldigend hoeft bewijst het werk van Michiel Nonnekes die vooral in het werk in zijn opengestelde dummy een heel geconcentreerd, intiem en melodisch onderzoek laat zien.

De studenten staan aan de basis van een kunstpraktijk. Het is de  start van een onderzoek dat geen begrenzingen kent. De wereld begint hierna. En al voel je soms na het behalen van het diploma dat je een heel eind bent gekomen, vanaf nu begint het! Volhouden,vastbijten en nooit meer loslaten is de enige optie…


(c) Lucy, 1 juli 2011. Tekst en foto's: Nikkie Herberigs