DAK I presume?

Het is een gouden locatie, de ruimte van Niek Waterbolk aan de Schoutenstraat. Een kleine straat met uiteenlopende winkeltjes en veel passanten. Velen blijven even staan om naar binnen te gluren en zien Chantal Breukers en Jans Muskee overleggen over het ophangen van een tekening. Breukers en Muskee vormen samen het kunstenaarsinitiatief DAK, dat sinds najaar 2014 bestaat. In naam is DAK uiteraard een knipoog naar BAK, de onderzoekende kunstinstelling een paar straten verderop. DAK staat voor Depot Algemene Kunst en wil een laagdrempelig podium zijn voor een breed publiek. Een tegenpool van BAK. Het initiatief is ontstaan uit een gemis aan presentatieplekken in Utrecht en een vaag gevoel van heimwee naar het vroegere Begane Grond, dat altijd een levendige ontmoetingsplek was voor de Utrechtse kunstscene en ook veel publiek van buiten de stad trok. DAK wil ‘onregelmatig maar herhaaldelijk onderdak bieden aan kunstenaars en kunstliefhebbers om gedachten uit te wisselen, om werk te tonen, te delen, te ruilen en te verkopen.’

Chantal Breukers en Jans Muskee zijn ook de drijvende kracht achter OGENBLIKSEM, een reeks exposities van elf kunstenaars die op verschillende plekken samen exposeren. Het begon met een kleine expositie in het atelier van Breukers tijdens de laatste Atelierroute en er komen in totaal elf edities. In maart/april zijn deel 3 en 4 te zien bij KIK in Kolderveen. Met Niek Waterbolk kwamen Breukers en Muskee intussen overeen dat ze de lege plekken in zijn expositieagenda mochten vullen met activiteiten van DAK. De eerste was Blind Date, een expositie met 100 tekeningen die voor 150 euro te koop waren. Er was een lijst met deelnemers, maar welke tekening van wie was stond er niet bij. Het was druk en bijna de helft van de tekeningen werd verkocht. Deze week is DAK gestart met een reeks duetten. Steeds brengen ze twee kunstenaars bij elkaar van wie het werk bij elkaar aansluit of juist niet. De exposities zijn altijd maar een weekend lang te zien. “Het heeft helemaal geen zin om het vier weken te laten staan. Je moet gaan kijken, meteen of niet.”

De eerste combinatie is werk van de Utrechtse kunstenaar Frank Halmans en de jonge Rosa Everts uit Groningen. Het past wonderlijk goed zonder elkaar in de weg te zitten. Everts maakt gelaagde tekeningen van de sporen die mensen achterlaten in een ruimte. Op fotoprints voegt zij details toe, ze tekent subtiel dingen bij met (kleur)potlood en plakt kleine knipsels op. Halmans maakt objecten, veelal van hout, die vaak herinneren aan plekken waar hij heeft gewoond. Net als bij Everts zijn het hele gewone dingen, maar waar Everts als een observator een locatie lijkt te documenteren voel je bij Halmans een meer persoonlijke verbondenheid met de dingen die hij laat zien. Een kelderdeur met trap, het ritme van een keukenkastje, het bed waar hij ooit in sliep. Vertrouwde dingen. In de Schoutenstraat staat een beeld van een gebouwencomplex dat herinnert aan een modernistische woonwijk met flats waar hij ooit woonde. Een beeld met een regelmatige structuur die wordt verzacht door strengen paardenhaar die door de woonruimtes dwalen. Het is gelaagd werk met veel gevoel voor detail, net als bij Everts. Een andere beleving van de ruimte dan wat je letterlijk ziet. Zo is de eerste I presume een mooi duet dat nieuwsgierig maakt naar volgende ontmoetingen.

Rosa Everts and Frank Halmans, I presume
DAK, Schoutenstraat 10 Utrecht
20, 21 en 22 februari 13-18 uur

©LUCY, 21-2-2015. Tekst en foto's Marjolein Sponselee