Ze is de jongste van team Reebok, Sylvie van Wijk, 21 en derdejaars aan het University College waar ze mediastudies combineert met antropologie en literatuur. Momenteel bereidt ze haar scriptie voor, die hoogst waarschijnlijk zal gaan over het vrouwelijk perspectief in de queer scene. Een scene waarin het eigenlijk altijd over de mannen gaat.
Daarnaast gaat vrijwel alle vrije tijd naar foto's maken. Bij voorkeur met een analoge camera, omdat het fijner voelt en omdat je bewuster kiest naar wat je wilt fotograferen. In plaats van veel foto's maken en achteraf te selecteren het juiste moment afwachten. In haar badkamer maakte ze een eigen doka, zodat ze ook het ontwikkelen en afdrukken zelf in de hand heeft. Bij Reebok was ze setfotograaf. Slechts even aanwezig bij de draaidagen en verder niet betrokken in het proces. In het scenario van de film heeft ze zich nauwelijks verdiept. Om te voorkomen dat ze foto's zou maken die een screenshot uit de film zouden kunnen zijn.
De opdracht die ze kreeg was heel open. Producer Róman Kienjet nodigde haar uit op basis van het werk dat hij al van haar kende, ze werkte eerder met hem samen voor een expositie in de Amersfoortse stadsgalerij. Daar toonde ze vooral straatfoto's. Opvallende of intrigerende momenten op straat, met onbekende figuranten. Tegenwoordig maakt ze heel andere foto's. Juist niet van anonieme mensen op een veilige afstand, maar heel dichtbij van haar eigen vrienden. Informele situaties. Fotografen die ze bewondert zijn bijvoorbeeld Ed van der Elsken en Nan Goldin. Het romantiseren van Van der Elsken en het ongepolijste wereldje van Goldin spreken haar aan. Haar timeline op instagram toont een mix van visuele vondsten, straatfoto's en meer intieme beelden.
Setfotografie was een nieuwe stap en het was een beetje zoeken naar de juiste aanpak. Een paar dagen was ze aanwezig bij de draaidagen van Reebok; in een onbekende groep mensen en in een onbekende setting. Een stille getuige. Wat haar opviel was het vele wachten op de set. Een aantal mensen is heel hard aan het werk, anderen wachten tot ze weer aan de beurt zijn. De fotoserie die ze maakte laat juist dat zien: de momenten in between. Momenten die vervreemdend werken als je niet weet naar welke situatie je kijkt. Fragmenten van een decor. Wachtende mensen die iets op een telefoon doen. Een pan met nepbloed in het bos. Het contrast tussen acteren en wat echt is. De meer documentaire beelden heeft ze bewust weggelaten uit de reeks. Zo blijft het maken van de film toch een beetje een ongrijpbaar mysterie.
© LUCY, 5 dec 2019, tekst: Marjolein Sponselee