Zeepbel
Op de vloer heeft Suzan Drummen zeven vakken gemaakt die gevuld zijn met een patroon van spiegels, cd's, halve bollen, glasteentjes, bakjes, tape en gekleurd papier. Het is een duizelingwekkend geheel van kleuren en reflecties, waarin je steeds weer nieuwe dingen ziet. Het is al veel, maar het is nog lang niet af. Drummen heeft vele dozen met materiaal bij, maar toch is het niet genoeg, af en toe fietst ze de stad in op zoek naar een kleur of vorm die nog ontbreekt. Als een prieelvogel verzamelt ze mooie dingen en stalt deze uit op de vloer. Ze werkt nog een week verder, vaak geholpen door de studenten van HKU en Minerva en haar vaste assistent Zwier Cornelissen. "Er komen nog foto's tussen van vorige installaties, waardoor een nieuwe laag in het kijken ontstaat. En misschien komen er nog paarden bij." Ze zet een paar speelgoed paarden neer. "Dat worden er dan heel veel, maar ik weet het nog niet zeker." Het zou een mooi contrast kunnen zijn met de symmetrie van alle andere objecten. Net zo vormen de rechthoekige vakken een mooi contrast met de vorm van de ruimte. "Het is verleidelijk hier een ronde installatie te maken of de taartpunten van de vloer te gebruiken, maar dat vond ik te makkelijk." In plaats daarvan heeft ze rechte lijnen ingebracht en die heel consequent doorgevoerd door ook spiegels, bollen en steentjes recht af te zagen. Als schilderijen liggen de patronen op de grond. Een totaal andere wereld dan daarbuiten. Alsof je in een zeepbel stapt en even weg bent van de wereld. Het geheel is zo fascinerend dat je ernaar kunt blijven kijken. Zelfs de andere mensen die aanwezig zijn, nieuwsgierige voorbijgangers en kunstliefhebbers die speciaal voor de installatie komen leiden nauwelijks af. Alle ogen zijn op de vloer gericht, dwalen over de vele vormen en patronen en ontdekken steeds nieuwe details.
Ook wethouder Bertien Houwing komt even kijken en is onder de indruk. Ze komt zeker nog een keer terug om het eindresultaat te zien. Trots is ze op de ontwikkeling van dit stukje Amersfoort en de ruimte die ze voor cultuur heeft weten te creëren de afgelopen jaren. "Amersfoort ontgroeit het dorpse karakter en is echt in ontwikkeling naar een andere schaal. Er zijn op deze plek al meer initiatieven geweest en je merkt dat aan de belangstelling, het publiek weet dat hier soms interessante dingen gebeuren en komt dan even kijken."
Suzan Drummen en wethouder Bertien Houwing
MIR als zwervend paviljoen
Drijvende krachten achter de MIR zijn Anouk Mastenbroek en Alphons ter Avest. Beiden ook kunstenaar, net als alle andere betrokkenen bij MIR. Het initiatief is in 2010 ontstaan in Arnhem. "Omdat veel kunstinitiatieven steeds slecht tijdelijk in een ruimte konden verblijven, bedachten we een mobiel paviljoen." De locatie waar MIR staat is steeds verschillend, soms staat het in een bos, soms midden in de stad op een festival. Zo ontstaat ook steeds een wisselwerking met andere organisaties en publieksgroepen. Voor de programmering benaderen ze verschillende kunstenaars. Naast kwaliteit is de vraag wie gebaat is bij deze ruimte het leidende criterium. "We zoeken mensen die door een verblijf in de MIR een nieuwe stap kunnen zetten in hun werk. Onze rol is om daar de juiste condities voor te scheppen." Waar de MIR ook staat en wie er ook in werkt, het werk verhoudt zich altijd tot de ruimte. Er zijn geen rechte wanden of hoeken zoals in een reguliere expositieruimte. De lichtval is uniek en de buizenconstructie van de buitenkant tekent zich in schaduw af op het tentdoek.
"Werken in de MIR lijkt een beetje op kamperen" zegt Alphons "je kijkt ter plekke wat je kunt doen en wat je nodig hebt."
Als je kampeert moet je ook weer opbreken... de tijdelijkheid is onderdeel van het werk. Suzan Drummen begint zondag aan het eind van de middag met opruimen (hulp is zeer welkom!). Maar dit weekend kun je haar prieel nog in vol ornaat zien.
Expositie Suzan Drummen:
11 mei: 13-20 uur, openingswoord om 16:00 uur
12 en 13 mei: 13-17 uur.
© LUCY, 9 mei 2018. Tekst: Marjolein Sponselee. (foto's: MIR en auteur)
