De superster en de levende folder

Column Richtje Reinsma

‘Wow, wat heb jij een mooie ogen!!!’ Verbaasd kijk ik op. Niet elke dag krijg ik bij thuiskomst een compliment van een onbekende vrouw. ‘Hai!! Ik ben Leonie, ik zal me even voorstellen,’ vervolgt ze met een snoepstem. In een flits zie ik haar wegwerpuniform, het plompe hesje over haar jas met de naam van haar organisatie erop. Maar het is te laat, ik ben al aan het glimlachen en handen schudden. Leonie’s blik is als secondelijm. ‘Ik stond net voor je deur, maar je was er niet!!’ zegt ze quasi verontwaardigd. ‘Nee, want ik ben er nu pas,’ murmel ik schaapachtig. 
1210 Richtje superster
‘Ben je wel eens in Azië en Afrika geweest?’ vraagt Leonie. Ik antwoord ontkennend.
‘Nee? Niet met de backpack?’ probeert ze mijn geheugen op te vijzelen. Ze fronst even licht.
Ik blijk voor 30 cent per dag veel goeds te kunnen doen in Azië en Afrika. Leonie’s organisatie zendt er medische vakspecialisten naartoe, die er een paar jaar blijven om hun kennis te delen met lokale collega’s.
Ik aarzel. Argumenten van het type ‘slechts 30 cent per dag’ hebben veel effect op mij. Ik denk aan mijn tante, die ontelbare goede doelen steunt en op evenveel tijdschriften en kranten geabonneerd is. Als ze bij haar aan huis komen, is ze weerloos. Waarschijnlijk ben ik genetisch belast, en heb ook ik een zwakke financiële weerbaarheid.
‘Weet je, ik verdien niet zo veel geld,’ zeg ik naar waarheid. ‘Maar je hebt me overtuigd.’ En dat is zo. Bovendien wil ik door het goede doel te steunen ook Leonie belonen. Sprankelend verkooptalent imponeert mij. Het heeft haast iets decadents, dat ik zomaar verrast word met zo’n gloedvolle privé voorstelling. ‘Jij vertelt zo enthousiast, daar kan ik geen weerstand aan bieden,’ zeg ik, en besef dat ik klink als een vieze oude man. Gelukkig ben ik verpakt als jonge vrouw.
‘Leuk!!!’ zegt Leonie. Dan kijkt ze me hypnotiserend aan, en zegt: ‘Maar jij kan het ook!!! Dat weet ik zeker. Wil je voor me komen werken?’ Ze blijkt een team op te leiden, en ze ziet wel wat in mij. Nu wordt het gevaarlijk. Een heel nieuw leven gaapt mij aan. Zou ik van Leonie de kneepjes van het kluisteren, kneden en buitmaken kunnen leren? Wat zou mijn kunstenaarscarrière een vlucht nemen als ik daar net zo goed in word als zij. Maar ik wil geen levende folder worden. Ik ruk mijn blik los en vind visuele beschutting bij de boodschappentassen die ik nog steeds in mijn handen heb.
Gelukkig is ze afgeleid. ‘Wat ga je eten?’ vraagt ze, mijn boodschappen inspecterend. ‘Mag ik mee eten?’ Ik schrik. ‘Ik heb nog een restje van gisteren’, zeg ik. ‘O jammer’, zegt ze. ‘Het zou heel gezellig zijn!!! Ik krijg van iedereen dingen aangeboden. Koffie, een borrel. Ze geven me allemaal lekkere hapjes mee!’ Dat geloof ik graag. Wat is het toch heerlijk om jong en mooi te zijn. Hoewel. Zo jong is ze nou ook weer niet. Ze is gewoon een getalenteerde actrice, en ik speel als haar tegenspeelster precies de rol die zij mij toebedeelt.
Snel, ik wil weer alleen zijn. Ik krijg steken in mijn kaken van het doorlopend grijnzen. Ik kan deze gesuikerde versie van mijzelf niet al te lang volhouden. Voor mijn glazuur breekt wil ik dit goede doel gespekt hebben. We vullen formulieren in. Ik moet een persoonlijke boodschap voor Leonie opschrijven, die ze meteen leest en ter plekke schriftelijk beantwoordt. Ons zorgvuldig opgebouwde contact beleeft nu zijn apotheose. Leonie tekent onderaan een ster, want zij en haar organisatie vinden mij een superster.
Terwijl we hartelijk afscheid nemen begin ik alvast uit te rekenen wanneer ik de maandelijkse automatische bijdrage stop ga zetten. Hoeveel wil ik aan de medische vakdeskundigen spenderen, en hoeveel ben ik Leonie verschuldigd voor haar show? Drie maanden is genoeg, besluit ik.
Uren later gaat de deurbel. Het is Leonie. Ze heeft mijn geboortejaar fout ingevuld, en dan is de machtiging niet geldig. ‘En dan zie jij straks dat het geld niet afgeschreven is, en word je boos op mij!!!’ We gaan op de trap zitten om het hele invulritueel opnieuw te volbrengen. ‘Houd je van witte chocola?!’ vraagt ze als we klaar zijn. Omdat ze het vervelend vindt dat ze me nog zo laat is komen storen, geeft ze me een reep bonbonbloc. Ze heeft mijn handtekening al, dus de chocola dient geen zakelijk belang meer. Ik ben geroerd. Is drie maanden steun wel genoeg?
Een paar dagen later fantaseer ik over de mogelijkheid om Leonie samen met een paar andere onvermogende kunstenaars in te huren. Niet als levende folder, maar als levend portfolio. Ik stel me voor dat zij hele flatgebouwen, straten en buurten laaiend enthousiast kan krijgen over het betalen van mini-mecenaten. ‘Steun uw lokale kunstenaar naar keuze voor 30 cent per dag!! Leuk!!!’


(c) Lucy, 16 oktober 2012 
Richtje Reinsma tekent en schrijft.
www.richtjereinsma.nl