Look, I don’t see you

Column Richtje Reinsma

Ik logeerde in een heet land vol vliegen bij K. Hij was zijn huis aan het verbouwen. Omdat K alle timmerlui en elektriciens wantrouwt, ontwerpt hij alles zelf, van kozijnen tot lampensystemen. Niet alleen vindt hij zijn constructies superieur, hij heeft ook een uitgesproken smaak. Zijn landgenoten leven achter luiken, gordijnen en sluiers, maar K houdt van licht en doorkijkjes.
K pakt de verbouwing strategisch aan. Zo wil hij bijvoorbeeld geen vliegen in huis. Om ze effectief te kunnen weren bestudeerde hij hun gedrag, en kwam tot de slotsom dat zij altijd met de wind mee vliegen. Ze kunnen niet keren, en zijn gedoemd tot levenslang eenrichtingsverkeer als hun habitat winderig is. Na deze observatie besloot K alle ramen zo te laten scharnieren, dat de wind de vliegen langs de ramen voert in plaats van naar binnen. 
1110 Richtje vliegmeisje
Toen K zijn nieuwe badkamer toonde viel op dat daar niet alleen geen vlieg te bekennen was, maar ook geen deur. In plaats daarvan hing er een decoratief dradengordijn, dat een sensueel doorschijnende doorgang opleverde. Deze immateriële deur bevond zich in een hoek van 90 graden pal naast K’s slaapkamer, evenmin voorzien van een deur.
Verder bevond zich naast het bad een groot, gordijnloos raam, dat uitkeek op K’s balkon en de overburen. Dat raam was van zogenaamd confrontatieglas: bij daglicht van buitenaf een spiegel en van binnenuit doorzichtig. Zulk glas is handig bij politieverhoren en bij bepaald wetenschappelijk en psychiatrisch onderzoek. Maar ook leuk in de badkamer natuurlijk.
’s Avonds is het oppassen, want als het buiten donker is en binnen verlicht ontstaat het omgekeerde effect. Dan zie je van binnenuit niets meer terwijl je van buitenaf wordt uitgelicht. Om dat te voorkomen moest ’s avonds de buitenverlichting op het balkon aan, legde K uit – dan herstelde de onzichtbaarheid binnenkamers zich weer.
 
Ik vertelde K dat ik plakte van de reis en graag wilde douchen, maar liever niet in dit onbeschutte decor. Dat confrontatieglas was tot daaraan toe, al was het even wennen. Het was vooral het gebrek aan deur naast K’s gapende slaapkamer dat mijn kuisheid opwekte, want K is een uitgekookte vrouwenliefhebber en heeft een gulzig oog.
K bezwoer dat hij vanuit zijn slaapkamer helemaal niets kon zien van wat zich in de badkamer afspeelde. Vol wantrouwen inspecteerde ik tijdens het tandenpoetsen de mogelijkheden om mij onbespied uit te kleden. Het douchegordijn bleek te kort, zag ik toen ik er aan trok, dus gekleed in het bad gaan staan en mijn kleren achter het gordijn afstropen was geen optie. ‘Look, I don’t see you in my bed!’ hoorde ik K vlakbij geruststellend roepen. Maar hoe kon hij zien dat ik hem niet zag als hij mij niet zag?
 
Tot mijn vreugde bleek er de volgende dag aan de andere kant van het huis een stoffige douche in aanbouw. Weliswaar verstoken van warm water en licht, maar voorzien van een deur met een slot. Daar douchte ik bij het licht van mijn mobiel, en nam mij voor kaarsen te kopen. Toen K even later een afspraak had besloot ik de zaak eens te onderzoeken en ging zijn slaapkamer binnen. Naast het bed prijkte een reusachtige spiegel, zo geplaatst dat die een prachtig badkamerpanorama schiep.
Zo efficiënt als K het vliegverkeer buitenshuis in goede banen had geleid, had hij ook een voordelig parcours voor de vrouwen binnenshuis uitgestippeld. Kaarsen kopen dus. Vertrouwen en transparantie zijn mooi, maar deuren met sloten zijn beter.


(c) Lucy, 4 oktober 2011
Richtje Reinsma is beeldend kunstenaar en maakt ook deel uit van het kunstenaars-collectief Het Harde Potlood.
www.hethardepotlood.nl