Winstdeling voor iedereen

Het nieuwe kantoor aan de Croeselaan - waarvan de torens wegens brandschade overigens nog niet in gebruik zijn - huldigt de filosofie van het nieuwe werken, een flexibeler omgaan met arbeidstijd en werkomgeving. Ook in de Kunstzone zijn verschillende werkplekken en de ruimte wordt veel gebruikt voor vergaderingen. De oorspronkelijke motivatie voor het oprichten van een bedrijfscollectie, namelijk de productiviteit van de organisatie verhogen door een aangename werkomgeving te creëren krijgt hier een nieuwe dimensie. Daarnaast is kunst nog altijd een goede investering geeft Sipke Schat, voorzitter van de kunstcommissie, toe: uit taxaties blijkt dat de collectie in waarde is gestegen.
 
De bekendheid van de collectie zal nu ook toenemen. Vanuit de kantoren en depots komt de kunst terug bij het publiek. Eventueel commentaar op de begrijpelijkheid is bij voorbaat uitgesloten met een audiotour, een brochure, QRcodes en een website waarop een toelichting over de afzonderlijke werken te lezen is. De Kunstzone richt zich dan ook echt op iedereen, zegt curator Verily Klaassen. Dankzij de ligging direct aan de straat weet het publiek de Kunstzone goed te vinden. De proefopstelling Imagine Being There die in de zomer te zien was trok 4.000 bezoekers; waarvan 20% extern publiek, 26% zakenrelaties die het kantoor bezoeken en de rest eigen personeel.

Ik, Jij , Wij is de eerste officiële tentoonstelling, met als thema identiteit. Wie ben ik, wie ben jij, en hoe uit zich dat? Culturele verschillen en verschillende levensfasen komen voorbij. Er zijn prachtige werken te zien. Nummer 8 van Guido van de Werve (1977), een film waarin hij voor een ijsbreker uitloopt, een vroege Dumas met de titel Dead Man (1988), de zacht piepende film Cradle van Fiona Tan die een heen en weer wiegende baby op een witte zakdoek projecteert. Er is werk van gevestigde en jongere kunstenaars; Ger van Elk (1941) naast Viviane Sassen (1972) en Jacqueline Hassink (1966). Vermakelijk is het om op deze plek te kijken naar het werk Economisch Primaat van Julika Rudelius, een video waarin vijf succesvolle mannen spreken over de betekenis van geld. Een welhaast profetisch werk dat zij in 2005 (ruim voor de bankencrisis) maakte.

De Rabobank volgt in haar verzameling tot nu toe vooral Nederlandse kunstenaars. Ze onderscheidt verschillende generaties (modern klassiek, gevestigd, jong maar met bewezen talent) en concentreert de aandacht op drie thema’s: mens, omgeving, conceptueel. Maar de ambitie reikt verder. Zo langzamerhand richt de blik zich voorzichtig ook op het buitenland. Verrassender evenwel is de wens een rol te spelen bij de kunstproductie door een nieuw podium in de kunstscene te vestigen en daar met kunstenaars uit de collectie samen te werken. Hoofd kunstzaken Ella van Zanten: “We willen de kunstenaars de ruimte bieden om te maken wat ze altijd al wilden, maar wat nooit kon. De Rabobank ondersteunt de productie van dat project en heeft in de Kunstzone de primeur. De eerste solotentoonstelling wordt Moon Life van Alicia Framis, vanaf maart 2012 te zien.” Met de solo’s wil de bank bijdragen aan de ontwikkeling van de kunstenaar en krijgt deze de mogelijkheid de ruimte van de Kunstzone naar zijn hand te zetten. 
 
Elk jaar zal er zo’n solotentoonstelling te zien zijn. De andere helft van het jaar toont Kunstzone een selectie uit de eigen verzameling. Hoewel de werken die jarenlang verspreid over de kantoren hingen, nu soms nog wat onwennig naast elkaar hangen, zal de samenhang in de collectie zo meer zichtbaar zijn (of worden) dan voorheen. Dát ze te zien zijn voor publiek en de bank zich zo nadrukkelijk als partner in de kunst profileert is pure winst.


(c) Lucy, 3 oktober 2011. Tekst: Marjolein Sponselee