RUIS in de openbare ruimte

Een moment van verwondering was aanleiding voor deze boom. De Ruiter zag na de regen het licht uiteenvallen op de blaadjes van een boom, die zacht wiegden in de wind. Een beeld dat bleef hangen. Sowieso is hij gefascineerd door natuurkundige en wetenschappelijke fenomenen. In zijn beelden en installaties werkt hij met licht, kleur, beweging en zwaartekracht. Onstoffelijke materialen die zichtbaar worden in zijn werk. Het onzichtbare maakt hij tastbaar.
Waarneming speelt een centrale rol in zijn werk, niet alleen in de fysieke zin van het kijken, maar ook in het ervaren van de wereld om ons heen.

Maar wat nu als er een manier is om het anders te doen?
De Ruiter ontdekte nieuwe vrijheid in de techniek van Augmented Reality. Een techniek die iets toevoegt aan de realiteit. Beelden in de openbare ruimte die er zijn, en toch niet. Ze verschijnen alleen met behulp van de juiste middelen: een mobiele telefoon en een app. En als je dan je camera op de omgeving richt, duiken er nieuwe elementen op. Alleen zichtbaar op je scherm. En alleen als je daar ter plaatse bent. De ultieme mix van online en offline. Het is hier en toch ook niet. Die mix biedt oneindig veel mogelijkheden die de verbeelding prikkelen. Je staat op een straathoek en er is niets bijzonders te zien. Maar toch lijkt het alsof iemand daar om iets heen loopt en het nauwkeurig bestudeert. Een foto neemt van dichtbij, of vanuit een andere hoek.
De buitenstaander ziet alleen een leegte waar iemand omheen draait. De kijker ziet iets heel anders. Een fantastische sculptuur die hij aan probeert te raken, een fantasie die hem aan het lachen maakt, een beeld dat bevestigt dat hij niet de enige is. In wezen zijn de mogelijkheden eindeloos. Sander Veenhof bijvoorbeeld infiltreerde met Augemented Reality het MOMA in New York en voegde daar extra werken en een extra verdieping toe aan de bestaande expositie. Een voorbeeld dat laat zien hoe ongekend de mogelijkheden zijn. Die vrijheid geeft De Ruiter aan de kunstenaars die hij uitnodigde voor het project RUIS. Een uitnodiging om een beetje ruis toe te voegen aan de openbare ruimte. Los te komen en een statement te maken. De vrijheid die er is te benutten.

De dubbelheid van iets dat er is en toch niet vind Ian Paul de Ruiter interessant. Hoe gaat een kunstenaar als Esther Jiskoot hiermee om, die in haar werk vooral gericht is op het tactiele. Hoe maak je eigenlijk een werk voor Augmented Reality? En waar houden de mogelijkheden op? In wezen in is de digitale ruimte oneindig en zijn de mogelijkheden eindeloos. Dat bevalt De Ruiter wel. Het oneindige speelt in veel van zijn werk een rol. Het onvermogen dingen echt te bevatten en te benoemen. Het feit dat kleur rationeel gezien te analyseren is, maar door iedereen net anders waargenomen wordt en daardoor toch niet echt vast te leggen is. Kleur die in de digitale wereld uiteenvalt in RGB, zoals de blaadjes van zijn boom.
De boom die verwijst naar de natuur en een gateway is tussen de online en de offline wereld. Tussen de werkelijkheid en wat nog meer mogelijk is. Vrijheid die we misschien te weinig benutten. Vanaf die boom leidt een route langs het werk van negen kunstenaars die je meenemen in hun werkelijkheid. Hoe zou die eruit zien?