Van den Broek, winnaar van de Kunstliefdeprijs van 2012, is naast curator ook beeld- en geluidskunstenaar. Voor deze expositie mocht hij het hele gebouw gebruiken, en heeft hij kunstenaars met een verwante thematiek aangetrokken. Graag wilde hij een expositie creëren waarbij er spanning ontstaat tussen het platte vlak en de ruimte, iets wat handig versterkt wordt door het gebruik van geluid in de werken. De expositieruimte van Kunstliefde is dan ook gevuld met een breed arsenaal aan geluiden; van de diepe bromtonen van resonantiespeakers tot aan het geluid van een voorbijrazende ambulance, waardoor de werken automatisch meer samenhang lijken te krijgen.
De geëxposeerde werken variëren van zelfontworpen machines die schrijven door middel van warmte (Jorrit Paaijmans), tot een site specific installatie met veel symbolen en kekke kleuren (Uli Kürner) en minimalistische schilderijen, waar koperdraad en ander garen over en door het doek gespannen is (Zeno van den Broek). Het doet me denken aan de sfeer die rondhangt op het terrein van de Verbeke Foundation in Vlaanderen. Frisse hedendaagse kunst waarvan niets moet en van alles kan, kunst die het experiment niet schuwt, maar die vaak ook niet aan het verwachtingspatroon van de standaard galerie- of museumbezoeker zal voldoen. De bezoeker die louter ‘mooie plaatjes voor boven de bank’ wil zien, zal op dit moment bij Kunstliefde niet eenvoudig aan zijn of haar trekken komen. Niet alle werken zijn ook even gemakkelijk te begrijpen, soms moet je als toeschouwer wat meer moeite doen om alle gegeven informatie om te zetten tot een duidelijk beeld van een project. Vooral bij de op tafels uitgestalde notitieboekjes van Esther Venrooy is dit het geval; de door haar gemaakte aantekeningen lezen niet altijd even makkelijk weg. De curator en kunstenaars zijn zich hiervan bewust, maar het lijkt ze niet te deren. Ondanks het incidentele gepuzzel is een bezoek aan deze expositie zeker de moeite waard.
(c) LUCY, 4-9-2013. Tekst: Joyce Overheul
(c) LUCY, 4-9-2013. Tekst: Joyce Overheul