Dialoog of eenrichtingsverkeer?

Conversatie in de Academiegalerie

Conversation Pieces. Ik bevind me in de Academiegalerie, op  een groepstentoonstelling van derde- en vierdejaars HKU-studenten en docenten Fine Arts. De docenten selecteerden werk van een student om te exposeren naast eigen werk; of ze maakten samen een nieuw werk.
1202 academiegalerie 1

Gokken

Bij binnenkomst krijg ik een papiertje mee met de namen van makers en werken, en daarachter een (s) van student of (d) van docent. Dat is alle informatie die er is. Wat ga je dan doen? Gokken natuurlijk. Wat is van een docent en wat van een student? Grappig: ik heb het vaak mis. Een leuk spelletje om mee te starten, maar als je uitgekeken bent blijkt het gebrek aan informatie een gemiste kans. Uiteraard zijn er een paar bekende namen, maar de keren dat ik misgokte wist ik blijkbaar niets van de beweegredenen van zowel student als docent, en soms ook niet van de achtergrond en loopbaan van de docent.
 

Bosgeluiden

Op tafel liggen gelukkig wat boeken met werk van docenten. Nog gelukkiger: de zaalwacht blijkt een van de exposanten te zijn. Haar toelichting blaast leven in werk dat eerst ondoordringbaar of zelfs nietszeggend was.
Zo blijkt een artificiële boom van Andrew March (d) onder de kunstlaag volledig uit hout te bestaan: een bijzondere combinatie met werk van Melanie Ebenhoch (s). En die gekke geluiden uit de koptelefoons, dat blijkt het geluid van het sap van bomen te zijn dat Christina della Giustina (d) gefilterd heeft uit wetenschappelijke tabellen. Zij combineerde haar werk met bosgeluiden van Menno Hiele (s). Dit is onmisbare informatie: het werk wordt van onbegrijpelijk intrigerend en gelaagd. De geluidswerken op de tentoonstelling zijn sowieso interessant: de kunstenaar die mij rondleidt, Elise ’t Hart, gekozen door Kostana Banovic (d), maakte zelf een videowerk van twee uitzichten vanuit een dakraam, waarin de buitengeluiden die op locatie lijken te zijn opgenomen, minutieus gereconstrueerd blijken op de computer. Goed om te horen.
1202 academiegalerie werk
Luuk Wildering en Guy Volding

Kaal kijken

Voordeel van het kale kijken – zonder informatietekst – is dat de docenten worden losgeweekt van hun geschiedenis. Puur op visualiteit kan je de studenten zonder vooroordeel plaatsen naast de docenten. Hoe zijn de paren tot stand gekomen? Zo op het oog op kleur, medium, onderwerp, ritme, op, ja wat eigenlijk? Niet elk duo vormt een logisch of samenhangend geheel. Een geslaagd paar is Lieven Hendriks (d) en Britt Dorenbosch (s): hun schilderijen zijn zo verschillend maar passen wonderwel bij elkaar. Luuk Wilmering (d) deed er ook goed aan Guy Vording (s) te kiezen: mooie tekeningen bij zijn eigen collages. Soms valt de combinatie uit in het voordeel van de student. Het schilderij van Robin Meyer (s) is sterk, maar de overeenkomst met Floor van Keulen (d) lijkt alleen in de kleur blauw te zitten. En waarom Herman Lijftogt (d) zijn werk combineert met de mooie ruige tekeningen van Jessica Skowroneck (s)? Geen idee. Hetzelfde geldt voor de combinatie Dino Ruissen (d) en Ingmar König (s). Wat zou de link zijn? Schaduwen? Hier breekt het gebrek aan toelichting op.

Verwantschap en dialoog

De werken zijn in paren opgehangen. De tentoonstelling ziet er goed uit, je kunt de werken vergelijken en tegen elkaar af zetten. Het klikt niet altijd vanzelfsprekend, soms is de verwantschap ver te zoeken. Verwantschap is ook niet noodzakelijk: de docent maakte een keuze op basis van affiniteit. Maar af en toe levert het eenrichtingsverkeer op in plaats van een dialoog. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als de keuze andersom zou zijn geweest: studenten kiezen docenten. Misschien hadden studenten heel andere werken samengebracht met hun werk. Met een heel andere chemie als gevolg.
1202 academiegalerie 3

Hip

De werken hangen naast elkaar, maar zijn niet altijd met elkaar in conversatie, zoals de titel suggereert. Conversatie in de kunsten is hip. Noem iets een conversatie, een ontmoeting, een samenkomen – bij voorkeur aan tafel tijdens een maaltijd – en je bent helemaal kunstenaar van deze tijd. In twee gevallen wordt op deze tentoonstelling druk geconverseerd, en dat zijn werken waarin docent en kunstenaar samen een werk presenteren. In Transforming Places, het geluidswerk van de bomen, worden twee werken samengevoegd tot een nieuw werk. En (d)Elias Tieleman en (s)Joyce Overheul openen samen The World’s Most Exclusive Membership.com: een website over handel in identiteit op internet. Hier kun je je eigen identiteit inleveren – de computer als Mephisto – en een nieuwe identiteit kopen: de identiteiten liggen in plastic zakjes met prijslijst klaar op de toonbank. Geestig en actueel. Een echte conversation piece.


(c) LUCY, 1-2-2012,  Tekst en foto's: Anna van Suchtelen

1201 academiegalerie

wie wat waar

Conversation Pieces
21 januari – 18 februari 
Academiegalerie, Minrebroederstraat 16 Utrecht
wo t/m za 13 – 18 uur
www.academiegalerie.nl
 
Op woensdag 1 februari a.s. organiseert a group een discussieavond over groepsdynamiek en samenwerkingsverbanden:
1 februari 2012
Academiegalerie
19.00 (open)
19.30–22.30 (conversation)