Dwalen door het Stedelijk

Een imposant nieuw gebouw is verrezen aan het Museumplein. Een stevig statement dat het Stedelijk meteen weer op de kaart zet.  Architect Mels Crouwel: "We wilden geen paviljoen maken in de tuin of naast het Stedelijk en we wilden de entree aan het Museumplein. Het plein wilden we niet verkleinen maar vergroten. De nieuwbouw is een beetje los gehouden van de oudbouw, die nog zichzelf is."

De entreehal is een fantastische ruimte. Groot en licht, alsof je buiten staat. De nieuwbouw raakt nauwelijks aan het oude gebouw, maar als je door de zalen loopt dwaal je ongemerkt van de een naar de ander. De opvallende vorm van de nieuwbouw is binnenin nauwelijks merkbaar; in de 'badkuip' zijn gewone zalen, die op twee plaatsen overgaan in de voormalige erezaal van het oude gebouw.

In het oude gebouw is het een goed weerzien met veel mooie werken die we te lang niet hebben gezien. In een klassieke opstelling komt de hele moderne kunstgeschiedenis chronologisch voorbij. Op de begane grond het begin van de moderne kunst met werk van Van Gogh, Mondriaan, CoBrA, Malevich en vele vele anderen. Op de tweede verdieping is de collectie vanaf 1960 te zien met onder andere 'La perruche et la sirène' van Henri Matisse, 'The Beanery' van Edward Kienholz, werk van Jeff Koons en Haim Steinbach, Hanna Darboven. Ook een aantal jongere kunstenaars hebben daar een plek in gekregen, zoals Erik van Lieshout en Guido van der Werve. De indeling is rustig en ruim. Museaal. Er is veel te zien, teveel om op te noemen en teveel voor één bezoek.

In het nieuwe gebouw is de tentoonstelling Beyond Imagination te zien, met de voorstellen voor de gemeentelijke kunstaankopen. Een overzicht van de hedendaagse kunst in Nederland met mooie installaties van Suchan Kinoshita en James Beckett. De zalen voelen hier echter minder ruimtelijk dan in de oudbouw.
Helaas is ook de allergrootste tentoonstellingsruimte beneden, van ruim 1.000 vierkante meter gevuld met meerdere kleine zalen waardoor je die ruimte nu niet in zijn geheel kunt ervaren. Het werk van Barbara Kruger dat rondom de kleinere ruimten te zien is geeft echter wel iets van de immense omvang aan.

Er valt nog veel meer over te zeggen, maar dat blijft een magere vertaling van wat er te zien is. Je moet gewoon zelf gaan kijken. 



(c) Lucy, 20-9-2012. Tekst: Marjolein Sponselee.
Foto's: Ineke van Tuinen en Marjolein Sponselee