Liefdesbeet - Richtje Reinsma

De pony's op de boerderij van Rood|Noot brachten Richtje Reinsma haar verleden als ponymeisje in herinnering.
1404 Kip einder Richtje strootje
Vroeger was ik een ponymeisje. Ik ging elke week naar paardrijles en elk jaar naar ponykamp. Ik las de Penny, ‘het striptijdschrift voor de paardengek’. Net als de meisjes in de meest aangrijpende Penny-strips droomde ik van een paard dat gruwelijk mishandeld was, en dan bij mij terecht zou komen. Na een moeilijke periode waarin we elkaar danig op de proef zouden stellen, zou ik zijn getormenteerde paardenhart winnen. We zouden samen nog lang en gelukkig rondrijden tot de dood ons zou scheiden.
         Als ik naar paardrijles ging, het hoogtepunt van de week, haastte ik mij na aankomst op de manege naar het bord waarop stond aangegeven wie er die les op welke pony zou rijden. Dit was een verschrikkelijk belangrijk moment, waarop ieders status als ruiter was gebaseerd. Wij ponymeisjes namen elkaar de maat op basis van deze indeling. Als je op een ‘moeilijke’ pony mocht was je goed, als je op een ingedutte pony moest was dat een vernedering.
         Het opperste geluk viel je toe als je op een nieuwe moeilijke pony werd ingedeeld. Vanwege de zenuwen over zijn onbekende omgeving was zo’n pony extra onberekenbaar. Het was verschrikkelijk spannend om een nieuwe pony te ontmoeten. Vaak stond hij als nieuweling demonstratief met zijn kont naar de staldeur, uit ongemak en tegenzin. Aangezien een pony invaliderende trappen uit kan delen, was het binnengaan van de stal in zo’n geval een benauwende aangelegenheid. Maar onder ponymeisjes is elke angst voor ponies taboe, dus het was zaak geen spoortje vrees te laten blijken.
          Ik zette een joviale, autoritaire stem op, en groette de pony terwijl ik hem een klap op zijn billen gaf. Het halster hield ik gereed in mijn hand, zodat ik het ponyhoofd in één trefzekere beweging zou kunnen overmeesteren. Pas als ik oog in oog met de pony stond, werd ik geleidelijk aan kalmer. Tenminste, als de pony mij goedhartig leek. Er is niets vervelender dan een pony zadelen die je niet kan vertrouwen. Een pony die met zijn volle gewicht een hoef op je voet plant kan je wekenlang blauwe tenen bezorgen.
          Ik moest vaak inventief zijn om bevestiging van mijn liefde te kunnen ontwaren bij een door mij aanbeden pony. Een van de pijnlijkste incidenten had ik met mijn lievelingspony Fien. Zij beantwoordde in alle opzichten aan mijn ideaal: een door een brute vorige eigenaar getraumatiseerde, en daardoor buitengewoon schrikachtige pony. Ik waande de band tussen mij en Fien al snel na onze kennismaking innig en diep. Toen de eervolle indeling op Fien mij voor de vierde keer te beurt viel, kwam ik dan ook zonder enige omhaal haar stal binnen stevenen. Maar de vreugde bleek niet wederzijds, ze beet me tot bloedens toe in mijn ribben.
          Ik stond perplex. Meteen besloot ik te doen alsof er niets aan de hand was. Ik kon het haar onmogelijk kwalijk nemen, vanwege haar vroegere afranselingen. Hier paste onmiddellijke en complete vergiffenis. Het was een liefdesbeet geweest. Ik besloot het litteken, dat jarenlang zichtbaar bleef, te beschouwen als een teken van onze verbondenheid. Mijn liefde werd zo mogelijk nog vuriger. ‘He hit me / and it felt like a kiss,’ zong Little Eva van The Crystals in het gelijknamige lied over een gewelddadige geliefde. ‘He hit me / and I knew I loved him [...] When he kissed me / he made me his.’
          En we reden samen nog lang en gelukkig.
 
Richtje Reinsma
12-5-2014
1405 kip en einder richtje pony
Richtje met een van de pony's bij Rood|Noot (foto: MS)

Richtje Reinsma

Richtje Reinsma tekent en schrijft en is een van de deelnemers aan De Kip en de Einder >>

Ze kijkt en geeft woorden aan deze plek in een serie verhalen.

www.richtjereinsma.nl
1404 De Kip en de Einder poster

De Kip en de Einder
11 t/m 18 mei

'De Kip en de Einder' vindt plaats op stadserf Rood|Noot: een voormalige paardenfokkerij uit 1880 die tegelijk podium, atelier en stal is. Rood|Noot ligt op de grens van Utrecht en Leidsche Rijn, vlakbij de 'Rode Doos' van Muziekcentrum Vredenburg.
Adres: Oude Vleutenseweg 33, Utrecht.
www.roodnoot.nl 

Openingstijden
Zo. 11 mei: 12.00-18.00 uur
Ma. en di. gesloten
Wo. 14 t/m zo. 18 mei: 12.00-18.00 uur
Toegang: € 4,- / € 3,- (korting). Kinderen gratis.

Avondprogramma vr. 16 mei: 20.00-22.00 uur
met presentaties en optredens van de kunstenaars. Toegang: € 9,- / € 6,- (korting)