De Homo Ludens op een ruig, groen fort

Deze editie van Kaap is net als vorig jaar samengesteld door kunstenaar Frank Koolen en is gebaseerd op New Babylon , de utopische stad die Cobra-kunstenaar Constant Nieuwenhuis in de jaren ’50 bedacht: in New Babylon wordt al het werk door machines gedaan en is  arbeid overbodig geworden. De bewoner van New Babylon, de Homo Ludens, oftwel de ‘spelende mens’, kan zich volledig toeleggen op zijn eigen creativiteit. Een kind is natuurlijk de ultieme Homo Ludens en daarom is het thema bij uitstek geschikt als inhoudelijk uitgangspunt voor Kaap. 

Het beroemde credo less is more van architect Ludwig Mies van der Rohe is de ondertitel van het werk Homeworks van kunstenaarsduo Saskia Janssen en Maria Pask. Het is het eerste kunstwerk dat je tegenkomt na binnenkomst op het terrein. Mijn kinderen klimmen direct op het bouwwerk dat is gemaakt van aan elkaar geknoopte boomstammen. Het is een soort doe-het-zelf speeltuin voor de creatieve klusser. Via een hangbrug kan je van het ene platform naar het andere lopen, maar je kan ook de kabelbaan gebruiken om voorwerpen in een emmer naar elkaar te takelen. Helaas is de constructie niet helemaal foolproof, want de touwen glijden steeds van de zelfgemaakte katrollen waardoor de emmer herhaaldelijk op de grond valt. 
   Zowel Janssen als Pask zijn beide gefascineerd door mensen die buiten de maatschappij leven in gemeenschappen die volledig zelfvoorzienend zijn. Janssen reisde hiervoor af naar Noord-Laos en Pask bezocht gemeenschappen in de Verenigde Staten. Homeworks is een ode aan het alles zelf maken.

Paul Segers bouwde voor Kaap een soort ruimteschip gebaseerd op de stealth technologie van de Amerikaanse Lockheed Martin F-117 Nighthawk, die het mogelijk maakt om je voor radar onzichtbaar door het luchtruim te verplaatsen. Segers’ versie van de stealth straaljager doet aan de buitenkant heel futuristisch aan met zijn aluminium beplating en zwevend dak, de binnenkant is daarentegen juist heel basic van hout en heeft zelfs een gat in het midden waar een kampvuur in gestookt kan worden.
   De binnenzijde van het Stealth Paviljon  mag worden beklad. De aanwezige suppoost verleidt mijn kinderen tot het opschrijven van hun dromen, maar dat blijkt toch te ingewikkeld. Net als alle andere graffiti gaan hun schrijfsels niet veel verder dan hun naam, of een simpel ‘hoi’ of ‘hallo’.
   Bij het werk van David Bade, getiteld ‘Laat de kinderen tot mij komen’ mogen kinderen hun grootste angst schilderen op een grote legertent. Dat ze hierbij over het werk van iemand anders heengaan, hindert blijkbaar niet. Het lijkt haast een therapeutische handeling, want behalve hun angst mogen ze ook iets schilderen waarvan ze heel erg blij worden. Het resultaat is een wesp en een zwembad. Kinderangsten zijn gelukkig nog relatief klein en onschuldig.