Curatoren achter de draaitafel

In een hoekje staan Mika Hannula, curator van deze expositie, en Henk Slager, hoofd van MaHKU plaatjes te draaien. Ik als lp-leek uit het bouwjaar 1989 weet niet hoe die dingen werken, maar zij gelukkig wel, en al gauw klinken vrolijke deuntjes van o.a. The Smiths uit de speakers. Het zet nog niet aan tot dansen, we worden er nog niet ‘physical’ van. 
 
‘Let’s get physical’ vloeide voort uit een serie workshops gegeven door Mika Hannula. De afgelopen jaren werd er tijdens de workshops altijd samengewerkt  met Expodium, maar dat was nu niet het geval. “Doordat Expodium nu geen ruimte meer heeft was een samenwerking niet meer haalbaar,” aldus Hannula, ook curator van deze expositie. Desondanks is de formule niet veranderd. Gedurende een aantal weken onderzochten de studenten de relatie tussen de publieke ruimte en private terreinen door middel van interventies in o.a. Hoog Catharijne (niet alleen vanwege Call of the Mall, het winkelcentrum werd ook voorgaande jaren als uitgangspunt genomen). Het onderzoek werd voor de expositie bij Kapitaal vertaald naar kunstwerken of documentatie van verrichte handelingen. 

De ene student is hier beter in geslaagd dan de ander. Van sommige werken is het duidelijk dat ze nog net even iets verder doorontwikkeld hadden kunnen (of moeten?) worden, andere werken zijn dan weer bijzonder geestig van opzet. Bijvoorbeeld …I’ll come and fix this as soon as possible… van Frans van Lent, waarbij een ingepakt schilderij met de beschilderde kant naar de muur toe staat, met daarop een briefje geplakt met de titel van het werk. Van Lent komt op volledig willekeurige momenten langs bij Kapitaal om het werk te installeren, maar demonteert het vervolgens ook weer en zorgt ervoor dat alle sporen van deze actie na afloop vakkundig uitgewist worden. Toen ik zelf de expositie ging bekijken, een uur voordat deze officieel opende, werd ik al meteen op het verkeerde been gezet. 

Iets wat qua concept iets minder vlekkeloos verliep was bijvoorbeeld een werk van Adriana Ramírez: een tekst die bedekt was door een dun laagje zand. De bedoeling was dat het zand langzaam opzij geschoven zou worden door bezoekers die per ongeluk op het werk zouden staan. De bezoekers van de opening waren echter bijzonder oplettend van aard, ondanks dat de ruimte behoorlijk vol stond met verschillende projecten want na de kleinschalige en fragiele kleisculpturen van Sebastián González de Gortari gepasseerd te zijn, durfde niemand nog ergens op te lopen of te gaan staan en zo ‘physical’ te worden met dit werk van Ramírez. Met als resultaat dat de exposanten na verloop van tijd zelf dan maar het zand aan de kant gingen vegen. Welke tekst er uiteindelijk tevoorschijn kwam? Je zult het zelf moeten gaan ontdekken bij Kapitaal. 

(c) LUCY, 26 juni 2013. Tekst: Joyce Overheul