Een breed thema, waarin het zoeken naar en manipuleren van de werkelijkheid centraal staat. De uiteenlopende media – fotografie, schilderkunst, sculptuur, video, installaties en performances – zorgen voor een spannende en afwisselende tentoonstelling waar veel te halen is. Opvallend zijn de geconstrueerde fotowerken van Jesse Nortier, de performances van Jasper Griepink, de sterke schilderijen van Ruben Kragt en Pim Tieland en de sombere foto’s van Satijn Panyigay.
Claudia Cardinale op kantoor
Heel verrassend is de presentatie van de werken van Jesse Nortier. Hij verwijst hiermee naar de reproduceerbaarheid van fotografie. Van elke foto - en van de bijbehorende bijschriften - hangen vijf identieke exemplaren achter elkaar. Aan clips, alsof ze hangen te drogen. Alsof je ter plekke een foto uit kunt kiezen, die oprolt en onder je arm mee naar huis neemt. Nortier: ‘Hiermee wil ik de ‘gewone’ manier van presenteren doorbereken. Die is vaak te hoogdrempelig en voor de hand liggend. Op deze wijze verklein je de (fysieke) afstand tot het kijken, het waarnemen.’
De kunstenaar heeft een ambigue relatie met fotografie. Tijdens zijn studie Fotografie aan de HKU knapte hij af op het medium. Hij vindt het star indelen op medium, wat gebruikelijk is bij kunstopleidingen, een achterhaald concept. In zijn werk dient fotografie dan ook slechts als hulpmiddel om het gewenste beeld te creëren. Nortier verzamelt visuele elementen die hem interesseren, waarmee hij vervolgens een nieuw beeld reconstrueert. In de settings van Nortier worden objecten uit hun context gehaald, waardoor een andere betekenis ontstaat. Zoals de witte kantoorruimte - met systeemplafond en linoleumvloer - waar een kitscherig portret hangt van One Upon a Time in the West-actrice Claudia Cardinale. Het portret, dat bij zijn opa boven het bed hangt, doet niet onder voor het huilende zigeunermeisje en werkt vervreemdend in de anonieme bureaucratische omgeving.
De kunstenaar heeft een ambigue relatie met fotografie. Tijdens zijn studie Fotografie aan de HKU knapte hij af op het medium. Hij vindt het star indelen op medium, wat gebruikelijk is bij kunstopleidingen, een achterhaald concept. In zijn werk dient fotografie dan ook slechts als hulpmiddel om het gewenste beeld te creëren. Nortier verzamelt visuele elementen die hem interesseren, waarmee hij vervolgens een nieuw beeld reconstrueert. In de settings van Nortier worden objecten uit hun context gehaald, waardoor een andere betekenis ontstaat. Zoals de witte kantoorruimte - met systeemplafond en linoleumvloer - waar een kitscherig portret hangt van One Upon a Time in the West-actrice Claudia Cardinale. Het portret, dat bij zijn opa boven het bed hangt, doet niet onder voor het huilende zigeunermeisje en werkt vervreemdend in de anonieme bureaucratische omgeving.
Het leed van de kamerplant
Jasper Griepink heeft een hele andere benadering van de werkelijkheid. Tijdens de opening van Contest of Meaning deed hij een performance met groente en fruit. Geheel gekleed in het wit en geschminkt met klei voerde Griepink een ruimtelijke meditatie uit op een mesa (ceremonieel kleed), waarbij de vruchten werden ontleed en hiërarchisch op het kleed werden gerangschikt. Zo probeert hij zijn band met deze voedingsstoffen te versterken.
Griepinks rituele performances zijn gerelateerd aan zijn levensvisie en resulteren in begrafenissen en mummificaties, waarin overleden planten een waardig einde krijgen. In de video Burial of a Houseplant begraaft hij een kamerplant die bij het grof vuil op straat was gezet. Getooid met veren en geschminkt met klei brengt hij met brandende kaarsen een laatste groet. Griepink: ‘Echt schofterig hoe die planten aan de kant worden gezet. Een plant dient als een subject behandeld te worden, niet als object. Met dit werk wil ik mensen bewuster maken van hun omgeving.’
Griepink benadrukt dat zijn werk geen aanklacht is tegen de maatschappij. ‘Ik wil juist de positieve kant benadrukken, zodat het voor de beschouwer aantrekkelijk wordt om hetzelfde pad te kiezen.’
(c) Lucy, 23 september 2011. Tekst: Karen Duking
Griepinks rituele performances zijn gerelateerd aan zijn levensvisie en resulteren in begrafenissen en mummificaties, waarin overleden planten een waardig einde krijgen. In de video Burial of a Houseplant begraaft hij een kamerplant die bij het grof vuil op straat was gezet. Getooid met veren en geschminkt met klei brengt hij met brandende kaarsen een laatste groet. Griepink: ‘Echt schofterig hoe die planten aan de kant worden gezet. Een plant dient als een subject behandeld te worden, niet als object. Met dit werk wil ik mensen bewuster maken van hun omgeving.’
Griepink benadrukt dat zijn werk geen aanklacht is tegen de maatschappij. ‘Ik wil juist de positieve kant benadrukken, zodat het voor de beschouwer aantrekkelijk wordt om hetzelfde pad te kiezen.’
(c) Lucy, 23 september 2011. Tekst: Karen Duking